Frans Peijs is op 7 februari 1938 in Hooge Mierde geboren. Als tweede jongste van een gezin van elf kinderen. Op een steenworp afstand van de plek waar begin jaren vijftig het voetbalveld lag, waar hij zich als twaalfjarige voor het eerst meldde. Vrijwel zijn hele leven zou in het teken staan van voetbal in het algemeen en HMVV in het bijzonder. Op zaterdag 26 november 2005 is Frans van ons heengegaan.
Frans was en bleef geworteld in de Kempen. Hij trouwde met Mien Jansen en samen kregen ze twee zoons, Emiel en Willy. Het gezin woonde in Reusel, eerst in de Havikstraat, later in de Plonderijen. Verknocht aan de eenvoud van alledag, hard werkend en zorgzaam voor de mensen in zijn directe omgeving.
Als kleine jongen ging hij in Eindhoven werken. Hij wist zijn weg te vinden, kende iedereen en iedereen kende hem. Na ruim veertig jaar trouwe dienst, nam hij afscheid van Philips. Geroemd als de smeerolie van de afdeling, ontving hij de Koninklijke onderscheiding.
Zijn vrije tijd bracht Frans vooral door in zijn geboortedorp. Bij zijn moeder op De Wildert, samen met Mien in hun volkstuintje maar vooral op of rond het voetbalveld. Immers, HMVV was en bleef, met dank aan zijn vrouw en kinderen, zijn grote liefde: ontelbare uren, belangeloos en enthousiast.
Frans was een man die alles over had voor zijn HMVV. In 1953 werd ie met het enigste jeugdelftal kampioen en vervolgens speelde hij 12 jaar in het vaandelteam: sober, zeer gehaaid en met een voorbeeldige inzet. Een mentaliteit die hij buiten de lijnen al had ingezet toen hij in 1971 zijn voetbalschoenen aan de wilgen hing. Op de Leeuwerik heeft Frans nauwelijks meer gevoetbald maar zijn waarde voor de Hooge Mierdse voetbalclub is daar alleen maar verder toegenomen.
In 1958 werd Frans bestuurslid, een functie die hij 37 jaar vervulde. Midden jaren zestig hanteerde hij drie jaar lang de voorzittershamer en daarnaast was hij inzetbaar voor alle werkzaamheden, zoals het jaarverslag in 1969 al vermeldde. Vijftien jaar lang was hij grensrechter van HMVV 1 en ook hierna begeleidde hij het vaandelteam bij vrijwel elke wedstrijd, tot en met afgelopen week. Bovenal zal Frans in onze herinnering blijven als de wedstrijdsecretaris met een ‘eigen kantoor en telefoon’ in het clubgebouw van HMVV.
De enorme waardering voor de verenigingsman die ons zo plotseling is ontvallen, werd een paar keer uitvergroot: als erelid van HMVV, met goud van de KNVB en de NKS. Steeds en voortdurend droeg hij zorg voor alles wat hem, zijn gezin en HMVV dierbaar was, in alle bescheidenheid. Groot in kleine dingen en ruimhartig in zijn kritiek, had ie het vaak bij het rechte eind.
Bij elk afscheid keek Frans al uit naar de volgende ontmoeting: “Als we maar gezond blijven en honderd mogen worden”. Het heeft helaas niet zo mogen zijn. Een gouden HMVV-er, blauw-wit in hart en nieren, is van ons heengegaan… net als die bijzondere, zorgzame man en lieve vader.